نگرانی شدید زنان ورزشکار در افغانستان تحت حکومت طالبان: جامعه جهانی صدای ما را بشنود

گزارش از مهدی مهرآیین - والیبال یکی از محبوب‌ترین رشته‌های ورزشی در میان زنان افغانستان است و به لطف آزادی‌های ۲۰ سال اخیر، زنان و دختران زیادی به این ورزش روی آوردند. اما ورزشکاران زن، بعد از ۲۰ سال آزادی ورزش زنان، حالا با حاکمانی روبه‌رو شده‌اند که نه تنها ورزش زنان، بلکه حضور عادی زنان در جامعه، کار، و تحصیل را نیز ممنوع کرده‌اند.

شمار زیادی از زنان ورزشکار که در داخل این کشور گیر افتاده‌اند، به شدت نگران امنیت خود هستند.

مروه نام مستعار یک عضو تیم ملی والیبال زنان در کابل است.

او که به شدت نگران امنیت خود و خانواده‌اش است، می‌گوید: «واضح است که طالبان در مقابل زنان خیلی افراطی‌اند و من می‌ترسم. اگر مرا بکشند، این هم ترس هست. اما ترس بزرگ‌تر برای فامیلم و خانواده‌ام است که به خاطر من، جانشان به خطر بیافتد.»

به گفته منصوره (نام مستعار)، یکی دیگر از اعضای تیم ملی والیبال، بیش از سی نفر از والیبالیست‌های تیم ملی بانوان و جوانان در افغانستان برای امنیت خود و خانواده‌هایشان بسیار نگران هستند.

منصوره می‌گوید: «شرایط برای خانم‌ها خیلی سخت شده است. وضعیت روحی‌شان خیلی خراب است. بعضی از خانم‌ها آدرس خانه‌هایشان را تغییر داده‌اند. نمی‌توانند بگویند که فعلا در افغانستان هستند، که مبادا بلایی سرشان بیاید.»

زهرا فیاضی، مربی تیم ملی والیبال زنان که فعلا در انگلستان است، می‌گوید: «در حال حاضر بزرگترین مشکل و مهمترین موضوعی که بازیکنان ما را نگران کرده، موضوع امنیتشان است. این دختران در مسابقات داخل و خارج کشور شرکت کرده‌اند و عکس‌ها و ویدئوهایشان در دسترس عموم قرار دارد. و این موضوع آنها را نگران کرده که شاید به‌راحتی قابل ردگیری و پیدا کردن باشند.» او می‌گوید که کشته شدن یکی از والیبالیست‌های این تیم نیز اوضاع را بدتر و نگرانی خانواده‌ها را بیشتر کرده است.

مروه از جامعه جهانی کمک می‌خواهد. او می‌گوید: «از جامعه جهانی می‌خواهم صدای کسانی را که این جا گیر مانده‌اند، بشنوند. لطفا، لطفا، لطفا توجه جدی کنید. جان ما در خطر است. ۲۵ روز است که امارت اسلامی آمده، من هنوز نتونسته‌ام بیرون بروم.»

منصوره مطمئن است که اگر طالبان او را پیدا کنند، زنده نمی‌ماند. او می‌گوید: «عاقبتش برای همه معلوم است. نیازی به گفتن نیست. مثل هزاران زن دیگر که صدایشان را کشیدند، بلند کردند، و گلوله‌باران شدند، شاید من هم یکی از آنان باشم.»

این دختران وقتی والیبال را شروع کردند، هرگز تصور نمی‌کردند چنین سرانجامی داشته باشند.